Phelophepa
Door: Vera
Blijf op de hoogte en volg Vera
24 Juni 2015 | Zuid-Afrika, Pretoria
Lieve allemaal,
We zijn weer een paar weken verder, maar hier dan toch eindelijk weer een blog over deze mooie ervaring.
Twee weken op de Phelophepa train, the train of Hope, en de tijd is gevlogen.
We hebben vijf uur met een bus gereden en onderweg nog wat studenten opgepikt in Johannesburg. De snelweg gaf eindeloos uitzicht en de zijwegen ontelbaar veel grote bulten, kuilen en missende stukken asfalt. De Free State, de koudste provincie van Zuid-Afrika, leek op het eerste gezicht volledig uitgestorven. Na deze busrit kwamen we aan in Bothaville, onze verblijfplaats voor week 1.
Willeke en ik deelden onze kamer van 6m2 met Jócor, een Zuid-Afrikaanse tandheelkunde studente. De eerste avond maakten we kennis met Dr. Guza en Dr. Manamelo in de Dental Clinic, een luxe coupe met vijf tandartsstoelen. Dr. Guza is in de weken de goedheid zelve gebleken, maar wat heb ik van binnen in een deuk gelegen wanneer hij dingen uitlegde. Hij hield van herhaling, en dan bedoel ik ook echt herhaling. Hij zei namelijk achter vrijwel elke zin, en soms ook tussendoor, 'neh'. En hij herhaalde alles constant. Hij wees bijvoorbeeld aan waar de signature moest komen, en hield het blaadje vervolgens voor iedereen, dus steeds 6x, en herhaalde dan 'signature, signature, signature'. En dit deed hij bij vrijwel alle onderdelen van de formulieren. Dan was ook nog alles 'very important' en 'let me go a little bit further, let me go a little bit further'. En als we dit en dit deden 'you must be very well, on your way'.
Ik heb me ziek gelachen, vooral bij het volgende: Don't carry the baby for the mum, don't carry the baby for the mum. You think: 'ohhh, what a cute babyyyy. Ah baby baby (met zijn armen hierbij wiegend), and then you.. TRIP AND YOU FALL!! Yes yes, you trip and you fall with the baby!! Zo you must NEVER carry the baby'.
Op papier klinkt dit nooit zo grappig als het echt was maar de herinnering blijft goed.
Na het eten hebben we nog een voorstelronde gehad met alle studenten en uitleg gekregen over de regels.
De weken die hierop volgden bleken goed geregeld. De wc's en douches waren super schoon, en het eten was lekker. Elke ochtend konden we een eitje laten bakken en elke middag en avond was er keuze uit een warm buffet. De toetjes waren het hoogtepunt.
Elke ochtend ging om 6 uur het luchtalarm af, ofwel de radio keihard aan, zodat iedereen wakker werd. Na een ontbijtje om 8 uur aan de slag (gelukkig een uur later dan normaal omdat het winter is). Dit is wel gebleken. Overdag was het lekker warm in de zon, maar in de ochtend, avond en nacht daalde de temperatuur tot onder het vriespunt, wat een bizarre kou opleverde die in de slaapaccommodaties niet weg te krijgen was. Gelukkig kon de Dental Clinic wel stoken, waar de patiënten ook erg blij mee waren.
Mensen zitten op stoelen, buiten onder het afdak (van hun gewenste afdeling). Ze moeten vervolgens al hun gegevens laten noteren en de vital signs worden gecontroleerd. Tevens wordt hun medische voorgeschiedenis genoteerd.
Vervolgens komen ze bij de echte screening (telkens een van de tandheelkunde studenten). Bij de screening wordt gecontroleerd of alle gegevens zijn ingevuld, of de vital signs voldoende zijn, of de medische anamnese klopt en vervolgens wordt naar de pijnklacht(en) gevraagd. Er is slechts tijd voor 1 kant in de mond, en dit wordt aan de patiënt ook uitgelegd. Echt zielig, de patiënt moet dus kiezen waar hij het meeste last van heeft en de rest moet weer een jaar wachten. Er is ook geen tijd voor én een cleaning én een extractie. De enige mogelijkheid voor de patiënt is om op een andere dag terug te komen. De patiënt krijgt dan geen afspraak maar moet het hele registratie- en wachtproces weer opnieuw doorlopen.
Vervolgens betaalt de patiënt 10 rand (€0,70), levert de kaart in, en dan kan het wachten van 4-5uur echt beginnen. Bij de screening was gelukkig een vertaler aanwezig die Sutu in Engels kon vertalen, want een groot deel van de patiënten spreekt zowel geen Engels als geen Afrikaans. Communicatie zou dan wel heel moeilijk zijn.
Een andere taak is de sterilisatieruimte. Zeer belangrijk, maar ontzettend saai werk. Beide taken heb ik in de twee weken 3 dagdelen uitgevoerd.
Verder heb ik binnen gewerkt. Het maximaal aantal vullingen per dag was vijf. Maar meestal redden we dit niet eens. Op een vulling en twee cleanings na heb ik aan de lopende band tanden staan trekken. Van elementen die door paroproblemen los stonden, tot wortelresten, tot zo carieuze elementen dat elk stukje afbrak, tot muurvaste elementen in grote brede (negroïde) kaken. Een ding is zeker, het extraheren heeft me spierballen bezorgd.
Een tochtje door Bothaville was leuk, leuk om de town van binnen te zien.
In het weekend zijn we van Bothaville naar Koppies gereden met de trein. Ik heb ontzettend van het uitzicht genoten. In Koppies werden we hartelijk ontvangen met Afrikaanse dansen en optredens, geweldig!
De rest van het weekend heb ik van de zon genoten en de zondag zijn we door Koppies gelopen. De Zuid-Afrikaanse meiden waren nogal angstig, wat me ook wel opjaagde. Na een half uur zijn waren we het dorp al door en zijn we terug naar de trein gegaan. Gelukkig onderweg niks gebeurd.
De twee weken vlogen voorbij en op 18 juni, mijn verjaardag, mocht ik op school outreach naar een basisschool. Daar hebben we ongeveer 250 kinderen gescreend, super leuk!
Toen we in de avond nog in de diningcar zaten kreeg ik een megastuk taart, toch nog een beetje jarig.
Afgelopen weekend hebben we wat marktjes bezocht en zijn we sushi gaan eten en gaan stappen voor mijn verjaardag. Een super leuke avond, met zelfs een tent waar we de enige blanken waren.
Deze week is het 'normale' leven weer begonnen.
Het is stiekem toch een beetje jammer dat iedereen morgen maar Rock Werchter vertrekt. Gelukkig vertrekken wij maandag als troost twee weken naar Botswana voor een mooie rondreis!
Helaas lukt foto's plaatsen nog steeds niet, die houden jullie nog tegoed.
Lieve allemaal, dikke kussen vanuit Zuid-Afrika!
Liefs, Vera
We zijn weer een paar weken verder, maar hier dan toch eindelijk weer een blog over deze mooie ervaring.
Twee weken op de Phelophepa train, the train of Hope, en de tijd is gevlogen.
We hebben vijf uur met een bus gereden en onderweg nog wat studenten opgepikt in Johannesburg. De snelweg gaf eindeloos uitzicht en de zijwegen ontelbaar veel grote bulten, kuilen en missende stukken asfalt. De Free State, de koudste provincie van Zuid-Afrika, leek op het eerste gezicht volledig uitgestorven. Na deze busrit kwamen we aan in Bothaville, onze verblijfplaats voor week 1.
Willeke en ik deelden onze kamer van 6m2 met Jócor, een Zuid-Afrikaanse tandheelkunde studente. De eerste avond maakten we kennis met Dr. Guza en Dr. Manamelo in de Dental Clinic, een luxe coupe met vijf tandartsstoelen. Dr. Guza is in de weken de goedheid zelve gebleken, maar wat heb ik van binnen in een deuk gelegen wanneer hij dingen uitlegde. Hij hield van herhaling, en dan bedoel ik ook echt herhaling. Hij zei namelijk achter vrijwel elke zin, en soms ook tussendoor, 'neh'. En hij herhaalde alles constant. Hij wees bijvoorbeeld aan waar de signature moest komen, en hield het blaadje vervolgens voor iedereen, dus steeds 6x, en herhaalde dan 'signature, signature, signature'. En dit deed hij bij vrijwel alle onderdelen van de formulieren. Dan was ook nog alles 'very important' en 'let me go a little bit further, let me go a little bit further'. En als we dit en dit deden 'you must be very well, on your way'.
Ik heb me ziek gelachen, vooral bij het volgende: Don't carry the baby for the mum, don't carry the baby for the mum. You think: 'ohhh, what a cute babyyyy. Ah baby baby (met zijn armen hierbij wiegend), and then you.. TRIP AND YOU FALL!! Yes yes, you trip and you fall with the baby!! Zo you must NEVER carry the baby'.
Op papier klinkt dit nooit zo grappig als het echt was maar de herinnering blijft goed.
Na het eten hebben we nog een voorstelronde gehad met alle studenten en uitleg gekregen over de regels.
De weken die hierop volgden bleken goed geregeld. De wc's en douches waren super schoon, en het eten was lekker. Elke ochtend konden we een eitje laten bakken en elke middag en avond was er keuze uit een warm buffet. De toetjes waren het hoogtepunt.
Elke ochtend ging om 6 uur het luchtalarm af, ofwel de radio keihard aan, zodat iedereen wakker werd. Na een ontbijtje om 8 uur aan de slag (gelukkig een uur later dan normaal omdat het winter is). Dit is wel gebleken. Overdag was het lekker warm in de zon, maar in de ochtend, avond en nacht daalde de temperatuur tot onder het vriespunt, wat een bizarre kou opleverde die in de slaapaccommodaties niet weg te krijgen was. Gelukkig kon de Dental Clinic wel stoken, waar de patiënten ook erg blij mee waren.
Mensen zitten op stoelen, buiten onder het afdak (van hun gewenste afdeling). Ze moeten vervolgens al hun gegevens laten noteren en de vital signs worden gecontroleerd. Tevens wordt hun medische voorgeschiedenis genoteerd.
Vervolgens komen ze bij de echte screening (telkens een van de tandheelkunde studenten). Bij de screening wordt gecontroleerd of alle gegevens zijn ingevuld, of de vital signs voldoende zijn, of de medische anamnese klopt en vervolgens wordt naar de pijnklacht(en) gevraagd. Er is slechts tijd voor 1 kant in de mond, en dit wordt aan de patiënt ook uitgelegd. Echt zielig, de patiënt moet dus kiezen waar hij het meeste last van heeft en de rest moet weer een jaar wachten. Er is ook geen tijd voor én een cleaning én een extractie. De enige mogelijkheid voor de patiënt is om op een andere dag terug te komen. De patiënt krijgt dan geen afspraak maar moet het hele registratie- en wachtproces weer opnieuw doorlopen.
Vervolgens betaalt de patiënt 10 rand (€0,70), levert de kaart in, en dan kan het wachten van 4-5uur echt beginnen. Bij de screening was gelukkig een vertaler aanwezig die Sutu in Engels kon vertalen, want een groot deel van de patiënten spreekt zowel geen Engels als geen Afrikaans. Communicatie zou dan wel heel moeilijk zijn.
Een andere taak is de sterilisatieruimte. Zeer belangrijk, maar ontzettend saai werk. Beide taken heb ik in de twee weken 3 dagdelen uitgevoerd.
Verder heb ik binnen gewerkt. Het maximaal aantal vullingen per dag was vijf. Maar meestal redden we dit niet eens. Op een vulling en twee cleanings na heb ik aan de lopende band tanden staan trekken. Van elementen die door paroproblemen los stonden, tot wortelresten, tot zo carieuze elementen dat elk stukje afbrak, tot muurvaste elementen in grote brede (negroïde) kaken. Een ding is zeker, het extraheren heeft me spierballen bezorgd.
Een tochtje door Bothaville was leuk, leuk om de town van binnen te zien.
In het weekend zijn we van Bothaville naar Koppies gereden met de trein. Ik heb ontzettend van het uitzicht genoten. In Koppies werden we hartelijk ontvangen met Afrikaanse dansen en optredens, geweldig!
De rest van het weekend heb ik van de zon genoten en de zondag zijn we door Koppies gelopen. De Zuid-Afrikaanse meiden waren nogal angstig, wat me ook wel opjaagde. Na een half uur zijn waren we het dorp al door en zijn we terug naar de trein gegaan. Gelukkig onderweg niks gebeurd.
De twee weken vlogen voorbij en op 18 juni, mijn verjaardag, mocht ik op school outreach naar een basisschool. Daar hebben we ongeveer 250 kinderen gescreend, super leuk!
Toen we in de avond nog in de diningcar zaten kreeg ik een megastuk taart, toch nog een beetje jarig.
Afgelopen weekend hebben we wat marktjes bezocht en zijn we sushi gaan eten en gaan stappen voor mijn verjaardag. Een super leuke avond, met zelfs een tent waar we de enige blanken waren.
Deze week is het 'normale' leven weer begonnen.
Het is stiekem toch een beetje jammer dat iedereen morgen maar Rock Werchter vertrekt. Gelukkig vertrekken wij maandag als troost twee weken naar Botswana voor een mooie rondreis!
Helaas lukt foto's plaatsen nog steeds niet, die houden jullie nog tegoed.
Lieve allemaal, dikke kussen vanuit Zuid-Afrika!
Liefs, Vera
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
