Botswana, liefde en de laatste weken
Door: Vera
Blijf op de hoogte en volg Vera
24 Juli 2015 | Zuid-Afrika, Pretoria
In de afgelopen weken zijn Willeke en ik 2 weken door Botswana gaan touren.
Ons tochtje begon goed met een tussenstop bij Jocor, een van onze Zuid-Afrikaanse medestudenten die vlak bij de grens woont. Jo woont in een super grote boerderij met 3000 hectare land en een prachtige tuin, geweldig. Het gezin was super aardig en we hebben lekker geluncht. Ik had nog nooit eerder schapenvlees gegeten, maar het was erg lekker.
Hierna zijn we doorgereden naar de grens. Hier moesten we ons een stempel halen voor in ons paspoort en ons voertuig opschrijven. Toen we Zuid-Afrika al uit waren en over de brug naar Botswana gereden waren, werden we aan de poort teruggestuurd omdat we een formulier misten. Wij weer terug naar Zuid-Afrika, maar hier moesten we niet zijn. We moesten voor de derde keer de brug over en zagen toen dat we een gebouwtje hadden gemist. Hier moesten we een stempel halen en ons voertuig aangeven.
Eenmaal in Botswana zijn we doorgereden naar Francistown, waar we hebben overnacht. In de avond rijden was wel spannend, zo zonder lantaarnpalen en met overstekend wild. De eerste dikke spin op de kamer heb ik door de receptioniste laten verwijderen, zij vond het maar een kleintje haha.
De volgende dag zijn we doorgereden naar Kasane, in het noorden van Botswana. Langs de snelweg, gewoon langs de snelweg, hebben we al heel veel olifanten gezien. Bizar! De eerste keer wilden we stoppen maar trok ons kleine Chevrolet Sparkje het losse zand niet. Een groep motorrijders heeft ons moeten helpen de auto eruit te duwen, hahaha.
Iets verderop zagen we een groep van 50 olifanten staan, geweldig.
Omdat ik het eigenlijk echt eens moest proeven heb ik Impala gegeten, maar ik vond het niet heel speciaal. Na onze eerste nacht in de safaritent hebben we een sunsetcruise gedaan over de rivier van Chobe National Park. Geweldig! We hebben veel hippo's en buffalo's gezien, heel veel bavianen en meer dan 60 olifanten, die naast het water stonden. De sunset was ook prachtig, aan de ene kant zagen we de zon onder gaan, en aan de andere kant kwam de volle maan op.
De volgende dag moesten we vroeg op en zijn we om 6 uur vertrokken voor een 6 uur durende gamedrive. We hebben een prachtige zonsopgang gezien, een groep van 11(!) leeuwinnen en baby's, heeeel veel olifanten, en alsof onze dag nog niet beter kon, een luipaard van heel dichtbij, wauw!
De volgende dag zijn we doorgereden naar Zambia. We waren al gewaarschuwd voor de grensovergang, wat een drama. We hebben er drie uur over gedaan maar al met al ging het nog wel omdat we gewoon rustig bleven en het over ons heen lieten komen.
Botswana uit ging vrij makkelijk, we moesten een stempel halen voor in ons paspoort en we moesten de auto aangeven. Hierna in de wachtrij voor de ferry. We moesten een ronde wachten. Het was een grote chaos met locals die allemaal wilden helpen en in de weg liepen en andere auto's. Het duurde zeker 20 minuten voordat de ferry weer terug was. Ik moest buiten wachten en Willeke in de auto, want er mocht maar 1 persoon in de auto.
De ferry op was passen en meten, maar gelukkig hielpen ze daar wel goed bij. Na de auto's mochten de voetgangers erop. We hadden inmiddels vrienden gemaakt met een Zuid-Afrikaan die met zijn moeder (?) voor drie maanden naar Zambia ging. Ik stond gelukkig met hem op de ferry, want we werden helemaal omsingeld door locals die ons reflectorstickers wilden verkopen, verzekeringen, en die ons nog een keer een kaartje wilden laten kopen. Ik heb bij alles gezegd dat ik het wel aan de overkant zou kopen.
Eenmaal in Zambia begon de pret, zoals ons al verteld was. Eerst werden we weer omsingeld toen we reflectorstickers van de Afrikanen kregen. Deze hebben we erop geplakt en zijn toen met hun richting het gebouw voor het visum gelopen ($50). Zij konden al sneller door, dus toen namen we helaas afscheid. De vrouw zei wel dat we aardig tegen de mannen moesten blijven, anders zouden ze heel vervelend worden. Daar heeft ze op zich wel een punt.
Vervolgens wisten we niet meer waar we heen moesten, iedereen wees ons overal heen. We hadden Kwacha nodig en die konden we niet pinnen met onze passen, drama dus. In een van de gebouwen kwamen we de Afrikanen weer tegen. Zij hadden een slimme neger aan de haak geslagen die ze met alles hielp. Ze waren bijna klaar en vroegen of hij ons daarna kon helpen. We hebben even gewacht en toen is hij met ons langs drie verschillende gebouwen gegaan; voor de road tax ($20), vehicle registration, en voor een verplichte verzekering ($116, die we buitenaf bij een huisje moesten gaan halen). CO2-emissie (100 Kwacha) moeten we op de terugweg nog betalen helaas, want daar was nu iets mis in het systeem. We moesten super veel formulieren invullen (bij elk kantoortje wel een met heel veel gegevens), heel veel werk en volgens mij kijkt er niemand naar. Maar goed, als we zo binnenkomen, prima. Tussendoor hebben we bij een mannetje nog dollars voor Kwacha geruild, en die bleef maar schooien om fooi. Hij vroeg om 10 dollar fooi. Helaas, bij ons ronden we niet zo ruim af.
Uiteindelijk konden we richting de poort rijden, waar onze papieren nog een keer werden gecontroleerd, en toen waren we 3 uur verder.
Gelukkig was het niet ver meer naar Livingstone. We kwamen langs houten hutjes en werden meteen aangehouden door de politie voor een controle van de papieren. Gelukkig was alles in orde. We konden het hostel direct vinden, en in de avond hebben we er een feestje gevierd.
De volgende dag zijn we naar de Victoria Falls gegaan, waar we alle routes hebben gelopen. De Falls zijn echt indrukwekkend.
Op een pad zijn we, gewapend met onze poncho's en slippers, zeiknat geworden, en op weg naar de boiling point onderaan de Falls, wilde een baviaan mijn flesje cola stelen. We schrokken ons dood van de hele troep bavianen, maar gelukkig konden we 'ontkomen'. Aan het eind van de dag hebben onze Canadese vrienden beide nog een bungeejump gedaan en hebben Willeke en ik ons alvast kunnen verheugen op onze jump in Blaukrans, die nog dubbel zo hoog zal zijn.
De volgende dag hebben we de Livingstone Island Tour gedaan. We zijn met een bootje naar het eilandje bovenaan de Falls gevaren en daar mochten we ons omkleden in onze bikini en achter de gids aan. Het was best wel eng want de rotsen waren glad en ongelijk. We moesten hand in hand in een slinger achter elkaar lopen, over de rotsen waar het water over stroomde en over een plankje dat over het water lag. Dit was ontzettend koud. De zon was nog niet echt op en de regen die vanuit de Falls ontstond was ijskoud en ging dwars door ons heen. Op deze manier kwamen we echt aan de rand van de Falls, en moesten we gaan zitten op een paar rotsen precies aan de rand. Ik moest gaan zitten met mijn rugwaarts de afgrond. Het gaan zitten was echt super eng, toen ik eenmaal zat ging het wel. We konden zo over de rand de diepte in kijken en zagen het water overal vallen. Een andere gids maakte de foto's en ging op een nog gevaarlijkere plek staan met een paraplu in zijn ene hand en een camera in de andere hand.
Hierna gingen we weer op dezelfde manier over dezelfde rotsen naar de andere kant hiervan. Hier mochten we echt in het water, eerst in de eerste pool, en toen we daar allemaal in zaten nog een verder. Hier moesten we ons vast houden aan een touw. Je zat op zich stabiel maar voelde het water echt trekken. In het water was het gelukkig een stuk warmer dan er bovenop. Wat een kick zeg, en wat een uitzicht!
Toen we weer allemaal 'veilig' op de rotsen waren zijn we hand in hand terug gelopen naar het eiland. Hier moesten we gaan zitten en werden onze voeten met gloeiend heet water gewassen en afgedroogd. Whaah! Er mag niemand aan mijn voeten zitten! Het warmde wel lekker op. Hierna hebben we een luxe ontbijt gehad.
De rest van de middag hebben we de toerist uitgehangen op een marktje en hebben we naar een prachtige sunset gekeken.
De volgende dag zijn we terug naar Gweta gereden. Ik voelde me de avond van tevoren al niet fit, met veel hoesten, en dit werd in de auto niet beter. Onderweg zijn we nog wat olifanten tegengekomen en we hebben overnacht in een prachtige lodge met een buitendouche.
Het ging eigenlijk steeds slechter en ik heb de rest van de dag in bed doorgebracht. De medicijnen van de eigenaresse en zelfs haar 'Hot Toddy' hielpen niet. Na een nacht zweten hebben we besloten naar het ziekenhuis te gaan.
Waarschijnlijk gewoon griep, maar ik had ook malariasymptomen en omdat we in de trein met zoveel tbc patiënten in aanraking zijn geweest en omdat ik zo'n pijn in mijn longen had, wilden we dit toch even laten checken.
Het ziekenhuis was vrij modern, maar als ik nog niet ziek was was ik het hier wel geworden. Bah bah, mensen hoesten, niezen, mensen die hun neus in de mouw van hun jas snoten, gadver.
In het ziekenhuis bleek dat ik inderdaad koorts had, maar gelukkig geen malaria of tbc. Zorgen om niks natuurlijk. De arts concludeerde wel dat ik een longontsteking had opgelopen, en heeft me een flinke dosis antibiotica voorgeschreven.
Nu ik wist dat het niets ernstigs was, zijn we wel doorgereden naar Maun, want Pretoria zou ook nog twee dagen rijden zijn. Hier heb ik mijn tweedaagse mokorotrip gecanceld en heb ik nog een dag in bed doorgebracht en verder nog een dag rustig aan gedaan. Willeke is wel twee dagen op de boot geweest. De laatste dag heb ik ook een mokorotripje gedaan. Ik had wel behoorlijk last van de zon, maar met de antibiotica ging het wel al een stuk beter, afgezien van de maagpijn van alle overige pillen. Zo dicht bij het water vond ik wel eng. Ik heb een megagrote krokodil gezien van wel vier meter lang die zich ineens super snel omdraaide en onder onze boot het water in dook. De gids lachte me natuurlijk uit omdat ik zo schrok.
De volgende dag zijn we in de ochtend met een deltavliegtuigje over de Okavango delta gaan vliegen, prachtig. We hebben vanuit de lucht ook nog vrij veel dieren gezien.
Hierna zijn we teruggereden naar Gweta, voor een nieuwe poging om naar de zoutvlaktes te gaan.
We hebben een tijdje meerkatten bestudeerd, die je normaal in het wild niet ziet omdat ze zo schuw zijn. Hierna zijn we naar de vlakte zelf gegaan, zo groot als Portugal.
Wow, wat indrukwekkend, hoe het landschap abrupt overgaat in een maanlandschap. Het landschap smaakt echt zout en de textuur is bijna hetzelfde als een schuimblok die smelt in je mond. Heel apart.
De volgende dag zijn we flink doorgereden en in een keer door naar Pretoria gereden.
We waren hierdoor een dag eerder terug in Pretoria, waardoor we die zondag naar een markt in een parkeergarage zijn geweest, heel leuk.
De week erna was er nog steeds vakantie op de universiteit, maar wij hebben elke dag op KGM en radiologie gestaan, waardoor we nog een aantal extracties hebben kunnen doen en zelf OPT's hebben leren maken, iets wat we in Nederland niet leren.
In de middagen hebben we nog wat kleine dingen bezocht in Pretoria.
En toen was het tijd alweer voor ons laatste weekend in Pretoria. De vrijdag zijn we naar Sun City gereden, het Dubai van Zuid-Afrika. Leuk om eens te zien.
Zaterdag hebben we met Imógen en Louzeth, twee meiden van tandheelkunde, afgesproken in Hartbeespoort. We hebben een geweldige dag gehad. We zijn naar een marktje geweest, op de dam geweest, bovenop de berg geweest waarop we een prachtig uitzicht hadden, we zijn hebben 'French toast' bezocht, waar de gelijknamige film is opgenomen en nog een leuk Nederlandse winkel bij een molen. Ontzettend gezellig. De dag erna zijn we naar nog een markt geweest en naar het Voortrekkersmonument.
En toen was het tijd voor onze laatste week in Pretoria. We hebben nog verschillende restauraties gelegd, wat slijmvliesafwijkingen gezien, wat tanden getrokken, een megagroot pyogeen granuloom gezien, nog twee colleges bijgewoond en uiteindelijk het moeilijkste gedaan, afscheid genomen.
Gisteren hadden we onze 'goodbraai' voor alle mensen waarmee we veel zijn omgegaan, en vandaag de laatste dag op de universiteit. We hebben al van veel mensen afscheid genomen en dat doe ik met pijn in mijn hart.
De tijd is gevlogen en we weten dat dit nooit meer terug zal komen. Mensen zijn hier zo ontzettend aardig en behulpzaam en iedereen staat open voor iedereen. Zuid-Afrika staat bekend als een gevaarlijk land en dat is het ook zeker, maar deze warme kant had ik absoluut niet willen missen. Ik hoop dat ik een stukje mee kan nemen naar Nederland.
Het is inmiddels donderdagavond laat en morgen komen Nick en Sis, en kan onze grootste en laatste reis van 3,5 week beginnen door Kaapstad, de Garden Route, Kruger, Drakensbergen en alle mooie plekken die Zuid-Afrika kent.
Morgen hebben we de laatste afscheidjes, maar er komt iets moois voor in de plaats. Ik ga nog 3,5 week genieten van al het moois dat dit land te bieden heeft. Tot snel allemaal!
Ons tochtje begon goed met een tussenstop bij Jocor, een van onze Zuid-Afrikaanse medestudenten die vlak bij de grens woont. Jo woont in een super grote boerderij met 3000 hectare land en een prachtige tuin, geweldig. Het gezin was super aardig en we hebben lekker geluncht. Ik had nog nooit eerder schapenvlees gegeten, maar het was erg lekker.
Hierna zijn we doorgereden naar de grens. Hier moesten we ons een stempel halen voor in ons paspoort en ons voertuig opschrijven. Toen we Zuid-Afrika al uit waren en over de brug naar Botswana gereden waren, werden we aan de poort teruggestuurd omdat we een formulier misten. Wij weer terug naar Zuid-Afrika, maar hier moesten we niet zijn. We moesten voor de derde keer de brug over en zagen toen dat we een gebouwtje hadden gemist. Hier moesten we een stempel halen en ons voertuig aangeven.
Eenmaal in Botswana zijn we doorgereden naar Francistown, waar we hebben overnacht. In de avond rijden was wel spannend, zo zonder lantaarnpalen en met overstekend wild. De eerste dikke spin op de kamer heb ik door de receptioniste laten verwijderen, zij vond het maar een kleintje haha.
De volgende dag zijn we doorgereden naar Kasane, in het noorden van Botswana. Langs de snelweg, gewoon langs de snelweg, hebben we al heel veel olifanten gezien. Bizar! De eerste keer wilden we stoppen maar trok ons kleine Chevrolet Sparkje het losse zand niet. Een groep motorrijders heeft ons moeten helpen de auto eruit te duwen, hahaha.
Iets verderop zagen we een groep van 50 olifanten staan, geweldig.
Omdat ik het eigenlijk echt eens moest proeven heb ik Impala gegeten, maar ik vond het niet heel speciaal. Na onze eerste nacht in de safaritent hebben we een sunsetcruise gedaan over de rivier van Chobe National Park. Geweldig! We hebben veel hippo's en buffalo's gezien, heel veel bavianen en meer dan 60 olifanten, die naast het water stonden. De sunset was ook prachtig, aan de ene kant zagen we de zon onder gaan, en aan de andere kant kwam de volle maan op.
De volgende dag moesten we vroeg op en zijn we om 6 uur vertrokken voor een 6 uur durende gamedrive. We hebben een prachtige zonsopgang gezien, een groep van 11(!) leeuwinnen en baby's, heeeel veel olifanten, en alsof onze dag nog niet beter kon, een luipaard van heel dichtbij, wauw!
De volgende dag zijn we doorgereden naar Zambia. We waren al gewaarschuwd voor de grensovergang, wat een drama. We hebben er drie uur over gedaan maar al met al ging het nog wel omdat we gewoon rustig bleven en het over ons heen lieten komen.
Botswana uit ging vrij makkelijk, we moesten een stempel halen voor in ons paspoort en we moesten de auto aangeven. Hierna in de wachtrij voor de ferry. We moesten een ronde wachten. Het was een grote chaos met locals die allemaal wilden helpen en in de weg liepen en andere auto's. Het duurde zeker 20 minuten voordat de ferry weer terug was. Ik moest buiten wachten en Willeke in de auto, want er mocht maar 1 persoon in de auto.
De ferry op was passen en meten, maar gelukkig hielpen ze daar wel goed bij. Na de auto's mochten de voetgangers erop. We hadden inmiddels vrienden gemaakt met een Zuid-Afrikaan die met zijn moeder (?) voor drie maanden naar Zambia ging. Ik stond gelukkig met hem op de ferry, want we werden helemaal omsingeld door locals die ons reflectorstickers wilden verkopen, verzekeringen, en die ons nog een keer een kaartje wilden laten kopen. Ik heb bij alles gezegd dat ik het wel aan de overkant zou kopen.
Eenmaal in Zambia begon de pret, zoals ons al verteld was. Eerst werden we weer omsingeld toen we reflectorstickers van de Afrikanen kregen. Deze hebben we erop geplakt en zijn toen met hun richting het gebouw voor het visum gelopen ($50). Zij konden al sneller door, dus toen namen we helaas afscheid. De vrouw zei wel dat we aardig tegen de mannen moesten blijven, anders zouden ze heel vervelend worden. Daar heeft ze op zich wel een punt.
Vervolgens wisten we niet meer waar we heen moesten, iedereen wees ons overal heen. We hadden Kwacha nodig en die konden we niet pinnen met onze passen, drama dus. In een van de gebouwen kwamen we de Afrikanen weer tegen. Zij hadden een slimme neger aan de haak geslagen die ze met alles hielp. Ze waren bijna klaar en vroegen of hij ons daarna kon helpen. We hebben even gewacht en toen is hij met ons langs drie verschillende gebouwen gegaan; voor de road tax ($20), vehicle registration, en voor een verplichte verzekering ($116, die we buitenaf bij een huisje moesten gaan halen). CO2-emissie (100 Kwacha) moeten we op de terugweg nog betalen helaas, want daar was nu iets mis in het systeem. We moesten super veel formulieren invullen (bij elk kantoortje wel een met heel veel gegevens), heel veel werk en volgens mij kijkt er niemand naar. Maar goed, als we zo binnenkomen, prima. Tussendoor hebben we bij een mannetje nog dollars voor Kwacha geruild, en die bleef maar schooien om fooi. Hij vroeg om 10 dollar fooi. Helaas, bij ons ronden we niet zo ruim af.
Uiteindelijk konden we richting de poort rijden, waar onze papieren nog een keer werden gecontroleerd, en toen waren we 3 uur verder.
Gelukkig was het niet ver meer naar Livingstone. We kwamen langs houten hutjes en werden meteen aangehouden door de politie voor een controle van de papieren. Gelukkig was alles in orde. We konden het hostel direct vinden, en in de avond hebben we er een feestje gevierd.
De volgende dag zijn we naar de Victoria Falls gegaan, waar we alle routes hebben gelopen. De Falls zijn echt indrukwekkend.
Op een pad zijn we, gewapend met onze poncho's en slippers, zeiknat geworden, en op weg naar de boiling point onderaan de Falls, wilde een baviaan mijn flesje cola stelen. We schrokken ons dood van de hele troep bavianen, maar gelukkig konden we 'ontkomen'. Aan het eind van de dag hebben onze Canadese vrienden beide nog een bungeejump gedaan en hebben Willeke en ik ons alvast kunnen verheugen op onze jump in Blaukrans, die nog dubbel zo hoog zal zijn.
De volgende dag hebben we de Livingstone Island Tour gedaan. We zijn met een bootje naar het eilandje bovenaan de Falls gevaren en daar mochten we ons omkleden in onze bikini en achter de gids aan. Het was best wel eng want de rotsen waren glad en ongelijk. We moesten hand in hand in een slinger achter elkaar lopen, over de rotsen waar het water over stroomde en over een plankje dat over het water lag. Dit was ontzettend koud. De zon was nog niet echt op en de regen die vanuit de Falls ontstond was ijskoud en ging dwars door ons heen. Op deze manier kwamen we echt aan de rand van de Falls, en moesten we gaan zitten op een paar rotsen precies aan de rand. Ik moest gaan zitten met mijn rugwaarts de afgrond. Het gaan zitten was echt super eng, toen ik eenmaal zat ging het wel. We konden zo over de rand de diepte in kijken en zagen het water overal vallen. Een andere gids maakte de foto's en ging op een nog gevaarlijkere plek staan met een paraplu in zijn ene hand en een camera in de andere hand.
Hierna gingen we weer op dezelfde manier over dezelfde rotsen naar de andere kant hiervan. Hier mochten we echt in het water, eerst in de eerste pool, en toen we daar allemaal in zaten nog een verder. Hier moesten we ons vast houden aan een touw. Je zat op zich stabiel maar voelde het water echt trekken. In het water was het gelukkig een stuk warmer dan er bovenop. Wat een kick zeg, en wat een uitzicht!
Toen we weer allemaal 'veilig' op de rotsen waren zijn we hand in hand terug gelopen naar het eiland. Hier moesten we gaan zitten en werden onze voeten met gloeiend heet water gewassen en afgedroogd. Whaah! Er mag niemand aan mijn voeten zitten! Het warmde wel lekker op. Hierna hebben we een luxe ontbijt gehad.
De rest van de middag hebben we de toerist uitgehangen op een marktje en hebben we naar een prachtige sunset gekeken.
De volgende dag zijn we terug naar Gweta gereden. Ik voelde me de avond van tevoren al niet fit, met veel hoesten, en dit werd in de auto niet beter. Onderweg zijn we nog wat olifanten tegengekomen en we hebben overnacht in een prachtige lodge met een buitendouche.
Het ging eigenlijk steeds slechter en ik heb de rest van de dag in bed doorgebracht. De medicijnen van de eigenaresse en zelfs haar 'Hot Toddy' hielpen niet. Na een nacht zweten hebben we besloten naar het ziekenhuis te gaan.
Waarschijnlijk gewoon griep, maar ik had ook malariasymptomen en omdat we in de trein met zoveel tbc patiënten in aanraking zijn geweest en omdat ik zo'n pijn in mijn longen had, wilden we dit toch even laten checken.
Het ziekenhuis was vrij modern, maar als ik nog niet ziek was was ik het hier wel geworden. Bah bah, mensen hoesten, niezen, mensen die hun neus in de mouw van hun jas snoten, gadver.
In het ziekenhuis bleek dat ik inderdaad koorts had, maar gelukkig geen malaria of tbc. Zorgen om niks natuurlijk. De arts concludeerde wel dat ik een longontsteking had opgelopen, en heeft me een flinke dosis antibiotica voorgeschreven.
Nu ik wist dat het niets ernstigs was, zijn we wel doorgereden naar Maun, want Pretoria zou ook nog twee dagen rijden zijn. Hier heb ik mijn tweedaagse mokorotrip gecanceld en heb ik nog een dag in bed doorgebracht en verder nog een dag rustig aan gedaan. Willeke is wel twee dagen op de boot geweest. De laatste dag heb ik ook een mokorotripje gedaan. Ik had wel behoorlijk last van de zon, maar met de antibiotica ging het wel al een stuk beter, afgezien van de maagpijn van alle overige pillen. Zo dicht bij het water vond ik wel eng. Ik heb een megagrote krokodil gezien van wel vier meter lang die zich ineens super snel omdraaide en onder onze boot het water in dook. De gids lachte me natuurlijk uit omdat ik zo schrok.
De volgende dag zijn we in de ochtend met een deltavliegtuigje over de Okavango delta gaan vliegen, prachtig. We hebben vanuit de lucht ook nog vrij veel dieren gezien.
Hierna zijn we teruggereden naar Gweta, voor een nieuwe poging om naar de zoutvlaktes te gaan.
We hebben een tijdje meerkatten bestudeerd, die je normaal in het wild niet ziet omdat ze zo schuw zijn. Hierna zijn we naar de vlakte zelf gegaan, zo groot als Portugal.
Wow, wat indrukwekkend, hoe het landschap abrupt overgaat in een maanlandschap. Het landschap smaakt echt zout en de textuur is bijna hetzelfde als een schuimblok die smelt in je mond. Heel apart.
De volgende dag zijn we flink doorgereden en in een keer door naar Pretoria gereden.
We waren hierdoor een dag eerder terug in Pretoria, waardoor we die zondag naar een markt in een parkeergarage zijn geweest, heel leuk.
De week erna was er nog steeds vakantie op de universiteit, maar wij hebben elke dag op KGM en radiologie gestaan, waardoor we nog een aantal extracties hebben kunnen doen en zelf OPT's hebben leren maken, iets wat we in Nederland niet leren.
In de middagen hebben we nog wat kleine dingen bezocht in Pretoria.
En toen was het tijd alweer voor ons laatste weekend in Pretoria. De vrijdag zijn we naar Sun City gereden, het Dubai van Zuid-Afrika. Leuk om eens te zien.
Zaterdag hebben we met Imógen en Louzeth, twee meiden van tandheelkunde, afgesproken in Hartbeespoort. We hebben een geweldige dag gehad. We zijn naar een marktje geweest, op de dam geweest, bovenop de berg geweest waarop we een prachtig uitzicht hadden, we zijn hebben 'French toast' bezocht, waar de gelijknamige film is opgenomen en nog een leuk Nederlandse winkel bij een molen. Ontzettend gezellig. De dag erna zijn we naar nog een markt geweest en naar het Voortrekkersmonument.
En toen was het tijd voor onze laatste week in Pretoria. We hebben nog verschillende restauraties gelegd, wat slijmvliesafwijkingen gezien, wat tanden getrokken, een megagroot pyogeen granuloom gezien, nog twee colleges bijgewoond en uiteindelijk het moeilijkste gedaan, afscheid genomen.
Gisteren hadden we onze 'goodbraai' voor alle mensen waarmee we veel zijn omgegaan, en vandaag de laatste dag op de universiteit. We hebben al van veel mensen afscheid genomen en dat doe ik met pijn in mijn hart.
De tijd is gevlogen en we weten dat dit nooit meer terug zal komen. Mensen zijn hier zo ontzettend aardig en behulpzaam en iedereen staat open voor iedereen. Zuid-Afrika staat bekend als een gevaarlijk land en dat is het ook zeker, maar deze warme kant had ik absoluut niet willen missen. Ik hoop dat ik een stukje mee kan nemen naar Nederland.
Het is inmiddels donderdagavond laat en morgen komen Nick en Sis, en kan onze grootste en laatste reis van 3,5 week beginnen door Kaapstad, de Garden Route, Kruger, Drakensbergen en alle mooie plekken die Zuid-Afrika kent.
Morgen hebben we de laatste afscheidjes, maar er komt iets moois voor in de plaats. Ik ga nog 3,5 week genieten van al het moois dat dit land te bieden heeft. Tot snel allemaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
